Gisteravond hebben we uitgezocht dat we het beste met de trein vanaf Randwijk naar station Maastricht kunnen gaan, om daar de bus naar Cadier en Keer te nemen. Dan zouden we dezelfde aanlooproute niet weer hoeven te lopen. Na een superluxe ontbijt wandelen we naar station Randwijck en komen daar tot de ontdekking dat we ca 25 minuten moeten wachten voor er een trein gaat. In die tijd kunnen we zelf ook wandelen naar Cadier en Keer, dus opgeruimd gaan we op pad.
We komen langs de goede kant het dorp binnen en kunnen zo de beschrijving goed volgen die ons rechtstreeks naar het tunneltje richting Gronsveld brengt. Al lopend concluderen we dat het fijn is dit traject bij ochtend te doen en niet moe aan het eind van de vorige dag in de schemering. Dan zouden we toch veel moois gemist hebben. Holle wegen, een voetpad langs de weilanden afgeschermd door een bosrand levert mooie uitzichten op. Specialiteit onderweg is de beroemde Orenberg, flink klimmen met een smal trapje van ca 50 treden omhoog, een bijzondere archeologische monument. Een informatiepaneel geeft uitleg over het ontstaan van de Orenberg. Langs hetzelfde trapje dalen we weer af, onderwijl genietend van het uitzicht.
Dan volgen we een paar kilometer een half verhard pad, de Dorrenweg. Onderweg passeren we twee stenen pilaren die herinneren aan een poort met oprijlaan. Al is het gebied afgezet, nergens ontdekken we restanten van een woonhuis. Het lijkt aanlokkelijk om van onze route af en op verkenning te gaan, maar de tijd laat het niet toe. Dus lopen we langs de Dorrenweg verder naar Gronsveld. Af en toe zien we in de verte de Pieterberg opduiken of een mergelgrot langs de route. Afwisselend landschap met verschillende bebouwing en boomsoorten in bloei.
Als we in Gronsveld aankomen moeten we voorzichtig de weg oversteken en goed langs de kant blijven lopen. Er is een wielerwedstrijd gaande en de renners komen soms in groepen voorbij suizen. Bij het kerkhof plantsoen rusten we even uit op een
bankje. Aan de overzijde van het kerkhof grazen schapen in een bloeiende boomgaard. Blij zijn we als de route af gaat wijken van de weg met wielrenners. Langs boomgaarden en door het Savelsbos met slingerende paden kunnen we niet om de Henkeput heen. Deze kuil in de vorm van een trechter is wel 12 meter diep. Het hek er omheen beschermt ons tegen vallen. De put mond uit in een soort mijnschacht met mergel. Hierin zijn resten van beenderen gevonden. Ook aardewerk restanten doen vermoeden dat de put teruggaat tot de Romeinse tijd. Van de Henkeput lopen we langs velden vol met bosanemonen die slechts een paar weken per jaar bloeien in de bossen. Nogmaals kruisen we het krijtlandpad en letten goed op.
Op de kruising is een camping waar we even willen pauzeren. Vlak daarvoor gebeurt toch wat
we al een beetje vreesden, het begint te regenen. Een buitje is niet zo erg, maar om helemaal te nat regenen hebben we geen zin in. Gelukkig konden we in het café bij de camping de ergste bui afwachten. Als het weer droog is vervolgen we de route.In Mesch zien we een authentiek Limburgs boerenerf met poort, een hele oude kerk waarop ook een plakkaat van het Pelgrimspad met uitleg over de route. Uiteraard brengen we een bezoekje aan deze zeer oude kerk, waarschijnlijk 10e eeuws. Sober maar prachtig, zeker het Maria kapelletje voorin.
Het pad loopt verder richting Moelingen Belgie in. Op de plaats langs de weg waar een afslag zou moeten zijn, wordt nu een tunnel gegraven. Eromheen lopend vonden we het gemarkeerde pad. Wel is het lastig zoeken naar de herkenningstekens op de bomen en de beschrijving met kaart in het boekje. Het pad is vermoedelijke deels verplaatst,
we wandelen langs de Ber Winne en volgen met de gps op onze mobiel of we wel de goede richting uit blijven gaan. Uiteindelijk komen we uit bij de spoorbaan die diep verborgen ligt in een soort geul. Op de langzaam dalende parallelweg lopen we langs de spoorlijn tot we bij Berneau onder de spoorbrug door kunnen gaan. Een bijzonder stuk volgt in het gebied tussen Berneau en Mons. Jammer genoeg is het oorspronkelijke pad ten zuiden van Vise niet te vinden, bestaat mogelijk niet meer. De route wordt geleid van Mons naar Vise door de deels bebouwde kom naar het station. Nadat we de vertrektijd gecheckt hebben van de trein naar Maastricht zijn we eerst een kop koffie gaan drinken om warm te blijven. Rond zes uur kwamen we in Maastricht aan. Met al aardig wat kilometers in de benen duiken we een restaurant in aan de overkant van het station. Als enige gasten werden we in de watten gelegd, ons glas met rode wijn werd rechtstreeks vanuit de fles tot de rand gevuld…het eten was prima en de gastvrouw was mogelijk een beetje in de war maar deed enorm haar best. Een mooie afsluiting van dit unieke Pelgrimspad.
