Dag 17 : Voerendaal - Valkenburg

Na een voortreffelijk ontbijt brengt de gastheer ons met eigen auto naar Voerendaal en zet ons af bij kasteel Cortenbach. Om half negen in de ochtend struinen we door het park rond het kasteel. Wat een stilte rond die tijd, echt genieten. Door velden met de dauw nog laag over de grond en een beetje mistig landschap lopen we door natuurreservaat Kunderberg. Op de hellingen grazen schapen. Af en toe kijken we om zo mooi glooit het landschap en is het uitzicht. Het pad heeft hier niet voor niets de naam Achteromkijkweg gekregen.

Langs Ubachsberg en de molen op de vrouwenheide gaan we verder naar Trintelen. Ook hier een molen en de bekende Bernardushoeve met natuurlijk weer een kapelletje. Een bijzondere paal met opschrift “Als je weet wie je bent wijst je weg zich vanzelf” sluit goed aan bij het motto van het Pelgrimspad. En dan volgt een bijzonder smal voetpad boven langs de Eyserheide met uitzicht op diverse kleine dorpjes in de omgeving. Het pad kronkelt en volgt de helling naar een volgend dal. Genieten van de uitzichten en prachtige herfsttinten!

In Gulpen pauzeren we en maken plannen voor het vervolg van het traject. Gezien het tijdstip besluiten we zelfs helemaal naar Valkenburg te lopen. Dat scheelt de volgende keer weer een paar kilometers. Uitgerust gaan we op pad naar Wijlre. Ook hier weer een kasteel, in particulier bezit maar wel opengesteld voor bezoekers. Dit geldt ook voor de tuinen rond het kasteel. Even buiten Wijlre gaan we door een klaphekje, langs de beek en een oude watermolen. Omkijkend zien we achter de watermolen nog de dorpstoren oprijzen.

Het laatste deel naar Valkenburg gaat bovenlangs over de Schaelsberg. Nog één keer flink de kuitspieren tergen. Hier bezoeken we de Kluis, een kluizenaarskapel die een wandelaar van het Pelgrimspad niet mag missen. Je moet er toch niet aan denken jaren alleen door te brengen in deze kluizenaarshut. Het kapelletje is heel bijzonder.

We nemen een alternatieve route langs kasteel Schaloen. Hier kijken we even rond en bewonderen de Drie Beeldjes aan een prachtig brede laan naar het kasteel. Deze beeldjes zouden een beschermende werking hebben gehad om de boze geest rond het kasteel te bestrijden. Nu kon de kasteelheer rustig met zijn paarden voor de wagen over de brug rijden zonder dat de paarden wild werden.

Een prachtig verhaal zo aan het eind van onze 2de wandeldag. Nog even een foto van het Brandrode rund, speciaal voor manlief thuis die gespecialiseerd is in koeienrassen.

In het zonnetje op een verwarmd terras in Valkenburg, ons bekend van het bezoek tijdens ons Pieterpad-traject, praten en genieten we nog na van deze prachtige dagen.

Alle foto's van de etappes Sittard - Voerendaal en Voerendaal - Valkenburg

Dag 16 : Sittard - Voerendaal

Onze tweedaagse wandeling begint in Sittard. Eerst lopen we gezellig over de markt en door een lange winkelstraat, daarna komen we snel buiten het bewoonde gebied. Hier lopen we

de Kollenberg op, langs de zeven staties of voetvallen. Het behoort tot een zeer oude traditie van Sittard om jaarlijks een processie te houden langs de voetvallen met afbeeldingen en teksten over het leven van Jezus. De grootste kapel Sint Rosa staat bovenaan de berg. Bekend is ook het gooien van krombroodjes vanaf de 7e statie in vroeger tijden, bedoeld voor arme mensen en gebaseerd op het vermenigvuldigen van brood in het evangelie. Hier voelen we echt dat we het Pelgrimspad wandelen. Dit is de tweede keer dat we op de Kollenberg lopen, ook het Pieterpad komt hier langs.

Limburg staat bekend om de kleine kapelletjes en kruizen langs de weg. Langs de Akerweg vervolgen we de route. Hier merken we al dat dit landschap veel meer glooit en we moeten

soms flink klimmen. Onderweg passeren we de Sint Paulusstichting. We herkennen dit punt van het Pieterpad. Bij Windraak is het kronkelen door de Heemtuin en vooral op en neer via trappetjes bezaaid met natte bladeren. Even goed uitkijken dus en oppassen om niet uit te glijden. Het wordt warm, de jas kan wel uit. Wie verwacht dat nu zo midden oktober, heerlijk. Langs het kleine dorpje Puth komen we uit bij Kasteel Terborg, vroeger gebruikt als gevangenis en schepenbank. Op het terras genieten we van heerlijke Limburgse vlaai. Ook bij het Pieterpad was dit onze pleisterplaats.

Nadat we bij Spaubeek onder het spoor en de snelweg zijn doorgegaan, wandelen we door het natuurgebied de Diependaal. Boerderijen in de dorpjes

onderweg zijn van het type carréhoeve. De poort is halfrond en de binnenplaats van de hoeve is vierkant, typisch Limburgs. De paden zijn holle wegen of een geul ontstaan door erosie. Het geeft een knus en besloten gevoel, zo omringd te zijn door de hoge wanden. Prachtig ook met de herfsttinten en de eerste paddenstoelen. Het dorp Grijzegrubben waar we doorheen lopen op weg naar Tervoorst kenmerkt zich door een prachtige straat met witte boerderijen. Grubbe betekent eigenlijk droogdal. Dat merken we ook duidelijk als we kijken naar de omgeving. Even voorbij Tervoorst ontdekken we een karakteristieke molen bovenop een plateau.

Na Hunnecum wijken we af van de route. Kasteel Wijnandsrade willen we niet missen. Even op een bankje zitten om te genieten van de late middagzon. Daarna natuurlijk een wandeling rond het kasteel en ook even de binnenplaats op. Het blijkt nu in gebruikt te zijn als een soort conferentieoord.

Langs de kerk richting Swier en bij Brommelen op de route verder naar Voerendaal. Nog een kapelletje, een kasteel en dan het laatste stuk langs kasteel Puth , nu in gebruik als biologisch akkerbouwbedrijf. Het wordt te laat om nog door te lopen naar ons overnachtingsadres in Ubachsberg. Deze 5 km passen beter in het traject van de tweede dag. Na een heerlijk etentje laten we ons afzetten door de belbus in Ubachsberg waar we heel hartelijk ontvangen worden.

Alle foto's van de etappes Sittard - Voerendaal en Voerendaal - Valkenburg

Dag 15 : Thorn - Sittard

Na een uitstekende overnachting en krachtig ontbijt bij een gastvrouw, die haar uiterste best doet om het ons naar de zin te maken en het ook gezellig vindt wat aanspraak te hebben, zijn we rond 9 uur weer op weg.

Eerst nog een rondje door Thorn en dan door een poortje, over oude keien, richting Kessenich, de grens over België in. Langs de pomp en het kerkje komen we uit bij de Motte van Kessenich, een restant van een burcht. De kleine kapel op de motte vervangt de oorspronkelijke en dient als familie grafkelder boven op de berg. De alternatieve route is nog niet geopend dus gaan we verder over een dijk naar Geistingen. Vandaaruit verder richting de Maas. We hebben een mooi uitzicht op de jachthaven. Het loopt heerlijk door langs de Maas, er waait een windje en het is nog niet te warm . Aan het water bij Leeuwerik nemen we koffie met vlaai om onze 40-jarige vriendschap te vieren.

Het eerste dorpje wat we daarna binnenlopen heet Aldeneik waar vroeger een vrouwenklooster stond. Nu staat er alleen nog de St. Annakerk. Wat jammer dat deze net op zaterdagochtend gesloten blijkt. Achter de kerk langs zien we wel een heel oude kapel met de Willibrordusput. Verder langs de Maas, over de Maaseikerbrug terug Nederland in.

Via het waterwingebied de Rug wandelen we naar Roosteren en verder door naar de dijk bij Kokkelert. Hier staat het zoveelste kapelletje. Doorlopend langs de dijk realiseren we ons dat we in Kokkelert een fraaie Maasdalhoeve hebben gemist. Gelukkig staan er nog een paar voorbeelden in Illikhoven, het volgende dorp, dus lopen we er niet voor terug. In Vissersweert bewonderen we een woning met de nam “Insula Piscatorum” het eiland van de vissers. Bij hoog water kan Visserweert helemaal omgeven zijn door water en daarmee afgesloten van de rest van de Rug.

In Illikhoven passeren we een paar boerderijen – tegenwoordig in gebruik als woningen- van het Maasdaltype. Richting Papenhoven lopen we tussen akkers met mais door. We vragen ons af hoe het zit met de teelt van dít gewas. Wel: bovenop de kop van de plant vormt zich een pluim waaruit later stuifmeel komt voor verdere bevruchting. Bij verstuiving komt het stuifmeel op de kolfkwast boven aan de vrucht (maiskolf).

Over de sluis bij Born door het dorp waar we even een pauze nemen. Na het kruisen van de spoorlijn genieten we van een fraai natuurgebied de Limbrichterbos, heel oud en vol met varens. Het pad is soms overgroeid en bomen liggen nog over het pad. Aan het eind komen we uit bij het mottekasteel Limbricht. Het binnenplein is volop in gebruik als restauratie. Achter een hek ligt het echte kasteel boven op een berg, de motte. Limbricht ligt aan de provinciale weg. Als we die overgestoken hebben wandelen we Sittard in. De route loopt langs het station, vanwaar we onze volgende etappe zullen starten. Sittard kennen we van het Pieterpad dat hier ook doorheen voert.

Alle foto's van de etappe Weert - Thorn en Thorn - Sittard

Dag 14 : Weert - Thorn

Na een zeer vlotte reis en koffie op het station in Den Bosch gaan we direct op pad voor onze eerste van twee wandeldagen. Het belooft zeer mooi weer te worden, we hebben er zin in.

Vanaf de parkeerplaats bij de Sluis aan de Geurtsvenweg in Weert gaan we langs het zwembad richting het hertenkamp. Daar ontdekken we dat hier

Boerderij de Hertenkamp bedoeld wordt, een zeer groot terrein waarbij in het omliggende bos diverse toestellen staan en activiteiten plaatsvinden. De markering bij de Hertenkamp is onduidelijk, we blijken een stuk terug te moeten lopen voordat we echt de juiste route te pakken hebben. Het stuk dat we daarna door het bos lopen is prachtig. Dit recreatiegebied heet de Ijzeren Man en kent diverse kleine vennetjes. De grote plas is ontstaan door opgravingen van zand. De grote ijzeren machine die voor het afgraven werd gebruikt noemde men de “Ijzeren man”, vandaar de naam. Langs de camping bij ven de Lange Heide slaan we af richting Altweerterheide.

We lopen enkele kilometers langs de Heihuisweg en we voelen de zon al meer op onze huid branden. Een klein gedeelte over een asfaltweg en dan zuidelijk langs Altweerterheide.

Op de hoek van een kruising van wegen op de grens van het bos komen we het eerste kruis van vandaag tegen. Dit kruis verwijst naar de Sint-Teuniskapel, vroeger een druk bezochte kapel voor pelgrims om voor de heilige Sint Anthonius te bidden om hulp tegen veeziekten. De kapel heet ook wel Verkuskapel (varkenskapel) omdat er varkenskoppen werden geofferd. Anthonius zien we vaak afgebeeld met een staf, een boek maar ook een varkenskop. Vanaf dit punt lopen we verder het bos de Tungerwallen in. Het bos wisselt af met prachtige stukjes bloeiende heide en brede karresporen.

Als we het bos uitlopen merken we dat we vlak bij het dorpje Tungelroy zijn. De drukke Maaseykerweg steken we over en komen dan in de Dorpstraat uit. Op het kerkplein zien we een klein kapelletje met fraaie fresco. Het beloofde café voor koffie bestaat helaas niet meer. Een tegenslag waar we ons overheen zetten en we lopen verder richting Ell, waar volgens een dorpsbewoner wel koffie te verkrijgen is. Aan het eind van het dorp Tungelroy komen we langs de kerk waar een prachtig glas-in-lood monument staat afkomstig uit een voormalige huishoudschool. Verder lopend hebben we aandacht voor de Sint Annamolen met ronde bovenkruier boven op een belt. Mooi dorps- en landschapsgezicht!

Langs de bosrand en verder door het bos slingert het pad door het reservaat De Krang van Natuurmonumenten. Ook passeren we enkele

aspergevelden. Het oogstseizoen is al afgelopen en er staat veel groen loof boven de zandruggen. Hiermee bouwt de plant reserves op voor de nieuwe productie volgend jaar. We genieten van de visvijver en de Tungelroyse beek waar we een tijdje langslopen. Een visser geniet van de rust rond de visvijver. Aan de rand van het dorpje Ell passeren we een gedenkteken waar 7 militairen zijn omgekomen toen hun Lancaster neerstortte. In Ell is een ijszaak open waar ze inderdaad heerlijke koffie schenken. Even de voeten laten rusten en genieten.

Van Ell wandelen we richting Thorn. In de verte zien we al de tv-toren. Er volgt een lang recht pad dwars door de weilanden met weinig beschutting. We beginnen de warmte goed te merken. Vlak voor Hunsel zien we een verhoging in het landschap. In onze gids staat vermeld dat hier vroeger de Hunselse schans was. Een vluchtplek om terug te trekken met mens en vee als gevaar dreigde. In de verte zien we de tv-toren steeds dichterbij komen. Langs weilanden met houtwallen en bouwpercelen komen we aan in Ittervoort. Het terras lokt. Op de hoek bij een drukke straat zien we een terras en aan de overkant een chinees. Wat een klein dorp en waar is nu de oude kern met witte huizen? Een dorpsbewoner helpt ons uit de droom, we zijn in Ittervoort op nog 2 km van Thorn. Dus weer op weg. Wat een geweldig mooi pad langs een afrastering. Hele grote oude bomen met soms zelfs de wortels boven de grond. Een toetje als bekroning na een hele dag wandelen.

En dan Thorn, wat een aanblik met al die zonnebloemen en witte huizen.

Eerst maar even een rondje door de witte oude stad. Langs de abdij, waarvan de toren helaas in de steigers staat. Op een plakkaat lezen we meer over de historie van Thorn, waar de abdes de macht had. De abdij was bestemd voor vrouwen van de adellijke stand en vormde een feministisch bolwerk in die periode. De stiftdames, van rijke huize afkomstig, woonden in eigen huizen en konden grond buiten Thorn bezitten. We lopen verder langs het plein waar de VVV huist in een van de mooiste panden en ploffen dan neer op een terras. Een glas koel bier en een heerlijke maaltijd valt er goed in. Nog even een bezoekje aan de Loretokapel even buiten de stad en dan op weg naar ons overnachtingsadres aangesloten bij Vrienden op de fiets.

Alle foto's van de etappe Weert - Thorn en Thorn - Sittard

Dag 13 : Witven, Someren - Weert

Op deze mooie zomerdag hebben we een luxe start. Met de auto naar het startpunt waar we eerst genieten van meegebrachte koffie en een chocolade croissant. De komende 20 kilometer zullen we namelijk geen horeca gelegenheid tegenkomen.

Door de bossen lopen we richting het Keelven. Wat een rustig mooi ven midden in de bossen behorend tot de Somerensche Heide. Het pad voert langs de rand van een drietal kleine vennetjes verder, waarna we weer de bossen in duiken. Kilometers lang volgen we de bospaden, komen weer langs een klein vennetje en volgen de lange Smuldeslaan richting een open gebied met de Maarheezerdijk, een uniek smal pad met hoge bomen aan weerszijden. Tijd om onze laatste vakantie ervaringen uit te wisselen terwijl we ondertussen genieten van het prachtige zomerweer. Door de afwisseling van bos, hei en stukken langs akkers hebben we weinig last van de warmte. Wel lopen we geregeld flinke stukken over zandpaden, goed voor onze kuiten, en komen uit bij de Pan. Een gebied met veel grove dennen, af en toe onderbroken met heide waarop Kempensche heideschapen zouden moeten grazen. Helaas zijn we die niet tegengekomen.

We lopen wel een kilometer langs de heide tot we via een smalle brug over het Sterkselsche Aa wandelen. Even genieten van het prachtige gezicht, foto’s maken uiteraard en dan een paar honderd meter verder door het moerasbos passeren we de beek Sterkselsche Aa die kronkelend door het dal loopt. Een stuw en kades zorgen ervoor dat water weer via de beek afgevoerd kan worden. Door aanleg van het kanaal was de grondwaterstand op sommige stukken flink gedaald. Een paar lange rechte paden, soms zandwegen, volgen terwijl we op weg zijn naar het gebied met de naam Hugterheide. Geen heide te zien, met name bos waar we doorheen wandelen.

Bij de picknick bank bij de Grashut is het eerst tijd voor een lunch. De benen even laten rusten voor we een kijkje nemen bij de overblijfselen van de Grenskerk. Deze dankt zijn naam aan het feit dat het kerkje net over de grens lag. Door het in die tijd, ca 1649, verbieden van de katholieke godsdienst werden de diensten verplaatst naar het kerkje over de grens vlak bij boerderij de Grashut. Het pad van Maarheeze naar de Grashut heet nog steeds de oude Kerkdijk.

De route gaat verder door het Weerter bosch, akker en bos wisselen elkaar ook hier weer af. Net na het kruisen van de A2 komen we een horecagelegenheid tegen, tijd voor een kop koffie en korte pauze op het terras. Een bospad, de Maarheerzerhuttendijk, volgen we een paar kilometer, steken bij Blaakven een autoweg over en passeren het bungalowpark Weerterbergen. Deze herinner ik mij van een zussenweekend een aantal jaren geleden. We passeren de Ijzeren Rijn, waarover vroeger goederen getransporteerd werd tussen het Duitse Ruhrgebied en Antwerpen.

Als we weer in heidegebied uitkomen blijken daar historische grafheuvels te liggen. Bijzonderheid is dat na het cremeren van hun doden, de as in een urn werd begraven onder een heuvel. Deze zijn nog steeds zichtbaar in het landschap. Ook zijn herdenkingspalen geplaatst langs de route die verwijzen naar de graven. Het laatste deel van de route naar Weert gaat over een industrieterrein langs nog eens klein stukje Ijzeren Rijn . Na wat dwalen en op eigen initiatief richting bepalend komen we bij de Sluis van Weert uit. Over het parkeerterrein, langs het zwembad wandelend besluiten we bij het restaurant aan de Sluis de dag af te sluiten op het terras met een verfrissend glas koel bier en een lekkere schotel.

Alle foto's van de etappe Witven - Weert

Dag 12 : Waalre - Witven (Someren)

Met een lange wandeldag voor de boeg starten we tegen 10 uur in Waalre, waar de bus vanuit Eindhoven ons heeft afgezet. We hebben een gps kaart nodig om de juiste weg naar de route van het Pelgrimspad te vinden. Via de Loonerweg door Waalre komen we in het schattige kleine dorp Loon uit. Op de driehoekige brink met prachtige boerderijen pakken we de gemarkeerde Pelgrimsroute weer op. Dit dorp heeft een beschermd dorpsgezicht. Kenmerkend voor de boerderijen is het woon-, vee- en voorraaddeel dat onder 1 dak te vinden is.

Lopend langs de Meertjesven merken we dat de nieuwe route, die al in onze gids is ingetekend, nog niet met markering wordt aangegeven. Dus lopen we de oude route, door een prachtige

laan naar Valkenswaard. Op de kruising in het dorp maken we een scherpe hoek en lopen langs een autoweg verder, een minder mooi deel van de route. Op de kaart staat een koffiekopje aangegeven, we passeren een tankstation en zijn enigszins teleurgesteld. Dan de koffie maar overslaan. Maar honderd meter verder worden we verrast door een gezellig restaurant met terras in de zon. Daar genieten we graag even van!
Het vervolg van het traject brengt ons bij het gehucht Achtereind, slechts bestaand uit enkele boerderijen. Van hieruit loopt de route het bos weer in. Vlak voor we onder de A2 doorgaan passeren we de 'Hut van Mie Pils'. Het ziet er gezellig uit. Op deze plek was vroeger een pleisterplaats, vaak niet meer dan een hut met stal voor de dieren, maar genoeg voor een pelgrim in die tijd.

Door stukjes bos afgewisseld met hei lopen we verder. We genieten van het zonnetje, de jas gaat zelfs in de rugzak. Even later merken we dat i.p.v. rood-wit we rood-gele markering zien. Voor de zekerheid lopen we toch maar even terug naar het

laatst herkenbare punt, waar we opmerken dat we toch de juiste afslag hadden genomen. Dwars door de bossen komen we uit in Heeze. Door het park, langs het station komen we aan de rand van het dorp, vlak bij Strabrecht. Dit is de laatste pleisterplaats, dus pauzeren we even voor een lunch in het zonnetje op het terras. Als we het dorp helemaal uitlopen wandelen we langs kasteel Heeze, een groots symmetrisch imponerend kasteel met slotgracht aan alle kanten. Aan de zij-ingang is nog een kleine brug naar gewone huisjes binnen de slotgracht.

De Hubertusbossen hebben hetzelfde kenmerk als het kasteel, lange rechte paden ontworpen door een tuinarchitect. In het midden van het Hubertusbos schijnt het patroon onderbroken te zijn met een ronde padenstructuur, maar daar zien wij niets van.

Genietend van de zon lopen we de Strabrechtsche Heide op. Wat een groots natuurgebied, prachtige stukken hei met diverse grote en kleinere vennen. Een deel van de route volgt het fietspad tussen fietsknooppunten. We kunnen ons wel indenken dat het er in de weekenden druk is en je op het zandpad ernaast beter uit bent. Het grootste ven in dit gebied is het Beuven. We proberen zo dichtbij mogelijk te komen. Sommige stukken zijn kaal gekapt, het grijze zand ontsiert toch wel wat het prachtige gebied. Op een informatiebord lezen we dat de kaalslag nodig is om het grondwater peil te laten stijgen en zo uitdroging te voorkomen. Hoe meer bos, hoe lager het grondwater. Als zich op deze kale gedeelten weer heide vormt, is daarmee het gebied tegen uitdroging beschermd.

Met zweet in de handen lopen we tussen twee stieren door. In het hele gebied komen we veel grazende hooglanders tegen. Door de bossen maken we een omtrekkende beweging rond de vennen tot we bij de Hoenderboom uitkomen. Over een lange knuppelbrug en door een klaphek lopen we het laatste stuk van de route naar huize Witven, vlakbij Someren. Hier kunnen we de laatste bus naar Someren nemen om daar over te stappen op de bus naar Eindhoven. Tijdens het eten plannen we alvast het volgende traject, maar eerst gaan we beide van onze mei vakantie genieten.

Alle foto's van de etappe Waalre - Witven

Dag 11 : Middelbeers - Waalre

De ochtend begint erg mistig. Jammer voor al die mensen die gehoopt hadden rond 10:37 uur de eclips oftewel de zonsverduistering te zien. Wij zien in ieder geval een grijs wolkendek en worden omgeven door een wereld van mist.

Vanuit Middelbeers lopen we zuidelijk naar de Landschotse Heide, een prachtig gebied met grote en kleine vennen te midden van heide en naaldbomen.

Als eerste komen we het 'Wit Hollandven' tegen. Hier staan we stil en turen over het water. Een mistig onwerkelijk beeld, de rand van het ven is niet te zien. Tussen de naaldbomen door lopen we verder langs de Kromven en komen dan op een uitgestrekt heidegebied. Geen bloeiende heide maar desondanks een prachtig wandelgebied. Je kunt ook duidelijk zien dat het een nat natuurgebied is. Hier komen we zelfs een stukje historie tegen. Op de Landschotse heide werden piloten getraind. In de vorm van aarde ruggen werden boten en een haven nagebootst. Kenmerken hiervan zijn nog terug te vinden in het landschap, de observatiepost uit die tijd is verdwenen.

Vanaf de heide lopen we een flink stuk over asfaltwegen tussen boerderijen door. We verheugen ons op een pauze in de Jacobshoeve in Vessem. Jacob is de heilige apostel die als personage voor de pelgrims wordt gezien. Vaak wordt hij afgebeeld met een schelp een beeltenis dat je ook vaak tegenkomt op de route naar Santiago de Compostella, bij een rustplaats onderweg of bij het beeld van de heilige Jacob. De Jacobshoeve is dan ook de plaats bij uitstek om als wandelaar van het Pelgrimspad een pauze in te lassen. Erg teleurgesteld, ontstemd zelfs, zijn we als blijkt dat de hoeve rond lunchtijd dicht is.
Gelukkig vonden we in het dorp zelf nog een gezellig restaurant.
Vanuit Vessem gaat de route via Halfmijl en Knegsel richting Steensel. Asfaltwegen met voorbij razende auto’s, bospaden en weilanden wisselen elkaar af. Tot onze grote verbazing zien we dat aan weerszijden van een prachtig pad tussen de bomen die daar staan een sloot gegraven wordt. Boomwortels liggen bloot, bomen hellen en we vragen ons af of die prachtige bomen dit wel zullen overleven.

Vlak voor Steensel bezoeken we een schattig klein kapelletje. We zijn niet de enige bezoekers. Het kapelletje is nog vrij nieuw (2000) en ziet er van binnen zeer verzorgd uit!


Even voorbij Steensel zien we een richtingaanwijzer naar grafheuvels. Deze Paalkransheuvels kenmerken zich door een heuvelvorm omringd met een aantal kleine paaltjes. We vinden er hier vier op een rij, erg indrukwekkend.

Even verderop passeren we de Run, een meanderend riviertje. Wij zien slechts een soort kanaalvorm vanaf de brug, dit valt wat tegen.

Inmiddels al weer een paar uur gelopen dus hebben we het plan om bij Broekhoven de benen even te laten rusten. Helaas is het dorp te ver van de route en biedt een lokale benzinepomp geen comfort als rustplaats. Dan maar verder richting Dommelen. De route kruist het Grenslandpad, goed opletten dus bij de markering.

Na het raadplegen van de kaart in de gids en de onzekerheid de weg door de bossen te moeten zoeken naar Dommelen, besluiten we verder te wandelen naar Waalre. Vanuit Waalre gaan voldoende bussen naar Eindhoven. Vlak voor Waalre lopen we langs de Dommel met natuurlijk een actieve kanoclub. Aan het eind passeren we de Volmolenbrug met een geweldige en zeer welkome pleisterplaats. Hier eten we een hapje, rusten wat uit en vervolgen dan de laatste 2 kilometers naar Waalre, eindpunt van een schitterende droge wandeldag.

Alle foto's van de etappe Middelbeers - Waalre

Dag 10 : Haaren - Middelbeers

Kijkend naar de weerberichten en de lange reistijd tot het startpunt hebben we besloten vandaag te lopen van Haaren naar Middelbeers. Vanuit station Den Bosch met de bus naar Haaren. Daar zoeken we eerst een restaurant voor een kop koffie. De eigenaar haalt voor ons een appel carré bij de buurman in de broodjeszaak, warmt deze even voor ons op, heerlijk. Wat een service. We verheugen ons op het mooie traject, eerst de Kampina en dan door naar landgoed Baest.

Tijdens de eerste kilometers op weg naar Kampina begint het wat te miezeren. De regenbroek gaat aan. Al regent het niet hard, je wordt er toch flink nat van. Zo houden we ons ook warm. Via een stukje heidegebied wandelen we langs het eerste ven van vandaag, de Belvers Ven. Kampina is een uitgestrekt nat heidegebied vol met vennen. In de zomer staan er veel blauwe bosbessen en bloeiende heide. Daar is het nu niet het juiste jaargetijde voor. Desondanks genieten we van de pracht van het wisselende landschap. Twee andere paren, ook wandelaars van het Pelgrimspad, lopen we voorbij. Voor hen is het de 2e dag dat ze op pad zijn. Ons gidsje zit achterin de tas vanwege de regen. Een keer missen we de rood-witte markering in het bos en moeten we een stuk teruglopen.

Naarmate we verder door de Kampina lopen wordt het pad steeds drassiger. Op een bankje zien we de 2 stellen weer, genietend van een boterham. Wij gaan verder. In de verte zien we steeds meer van de vennen en als we die naderen blijkt het pad ondergelopen te zijn. In de verte zien we de afslag. In zwemmen hebben we geen zin met deze kou. Omkeren maar en via een ruime bocht doorsteken naar het pad waar we verder kunnen. We hadden op de terugweg de andere wandelaars willen waarschuwen, maar we zien hen niet meer. Als we het heide gebied achter ons laten wordt de grond ook wat droger. Het landschap verandert.

Twee slingerende beken doorkruisen het gebied, de Beerze en de Rosep. Deze meanderende beken zijn de dans van de kanalisering ontsprongen en hun oorspronkelijke karakter behouden. Het pad volgt de Beerze een flink aantal kilometers. In het gebied huizen veel ijsvogels, maar jammer genoeg zien wij ze niet. Bij een brug zien we een bordje naar een restaurant. Hier kunnen we even uitrusten en lunchen. De tosti smaakt goed. De regenbroek kan even uit. Helaas moet deze weer aan als we onze wandeling willen vervolgen. Het begint zelfs harder te regenen.

Na het passeren van de A58 blijkt de route onduidelijk. Plots staan we voor een hek. Geen rood-wit markering te vinden. Dan maar terug, want er staat hier een kapel, die we niet willen missen. Als we de markering teruggevonden hebben gaat het pad langs een boerderij rechtstreeks naar de kapel 'de Heilige Eik'. Echt de moeite waard. Mijn vriendin steekt een kaars aan. We laten het geheel even in alle rust op ons inwerken. Rond de kerk is de kruisgang aangelegd, die lopen we niet helemaal af, het wordt al laat en we hebben nog een flink stuk te gaan.

Het Wilhelminakanaal steken we over en we vervolgen de route door Landgoed Baers. Vandaag wisselt heide met vennen, beken en bos elkaar af, wat een mooi gebied. Jammer van de regen. In Middelbeers zien we al snel de bushalte. Na 20 minuten wachten komen we er achter dat vanwege de carnavalsvakantie de helft van de busritten uitvalt. Het is lang wachten in de regen. Om 18 uur zijn we blij met de bus naar Best te kunnen gaan waar we opwarmen met een heerlijk etentje.

Alle foto's van de etappe Haaren - Middelbeers

Dag 9 : Den Bosch - Haaren

Op deze koude winterdag hebben we afgesproken in startplaats Vught. De NS is echter even onvoorspelbaar als het weer. Met vertraging komen we in Den Bosch aan. Ter plekke besluiten we van Den Bosch naar Vught te lopen en daar afhankelijk van de weersomstandigheden te besluiten of we verder kunnen gaan. Na een opwarmertje in de vorm van cappuccino met brownie lopen we het station uit en nemen de aanloop route langs de Dommel naar Vughterbrug. Van hieraf hebben we een prachtig uitzicht over de stadswal en het weidse landschap bij de Dommel en Bossche Broek. In het water ontdekken we drie vogels die zich hierin prachtig weerspiegelen.

Het vorig traject hebben we in omgekeerde richting het stuk Vught naar Den Bosch gelopen, maar toch vergissen we ons even en moeten omkeren om het juiste pad naar fort Isabella op te pakken. Het pad langs het kanaal is prachtig om te zien met de sneeuwresten langs de walkanten. We passeren twee dames die ook het Pelgrimspad lopen. De gehele route langs de drie forten Lunetten is het genieten van het winterse landschap, al is het hier en daar erg drassig en glibberen we voort. Rond het late middaguur nemen we in Vught bij restaurant Brac een lunch. Het is droog, af en toe schijnt de zon dus we zijn erg tevreden met het weerbeeld. Veel beter dan het de hele week liet aanzien. Vol goede moed wandelen we door.

Van de IJzeren man zien we niet veel. Over de Vughtsche hoeven gaan we richting Helvoirt. Bos en open landschap wisselen elkaar af. Verbaasd staan we plots voor een kleine kapel vlak bij de oprit van een boerderij. Er staat een prachtig beeldje van Maria in de muur. In de kapel blijken balen hooi te liggen en in de vensterbank staan een paar kleine beeldjes. Vandaag is dit de enige plek die ons eraan herinnert dat we het Pelgrimspad volgen. Opnieuw halen we dezelfde twee wandelende dames in en we groeten elkaar vrolijk. Van de in de gids genoemde Essche Stroom en het natuurgebied de Ruiting merken we niet veel. Dit ligt te ver van de route af. We wandelen een deel over een smalle asfaltweg, hier houden we droge voeten. Als we om ons heen kijken zien we wel erg drassige weilanden.

Even verderop in de weilanden zien we grijze beton-achtige platen liggen en vragen ons af waar die voor zijn. Aan weerszijden zitten kraantjes en ander soorten aansluitingen, geen idee waarvoor dit dient.

Rond 16 uur bereiken we Haaren en lopen door het dorp op zoek naar een bushalte. Hier is het nog even kleumen voor deze komt en ons na een rit van 35 minuten afzet bij station in Den Bosch. Tijdens het eten maken we plannen voor de volgende etappes. Het is flink uitkienen om qua afstand een beetje gelijke trajecten te kiezen. In de winter zijn de dagen niet zo lang en moeten dus de afstanden te doen zijn, waarbij we afhankelijk zijn van beschikbare bushaltes. De volgende afspraak is al snel, dus lang hoeven we niet te wachten op vervolg. Na een glibberige rit komen we beide veilig thuis.

Alle foto's van de etappe Den Bosch - Haaren